De Dag na de Borrel: Een Beslissing
Vrijdag de 13de. Ja, je leest het goed, die dag. Ik dacht dat ik niks moest verwachten. Gewoon een gezellige borrel bij mijn zusje, wat vriendinnen, een paar glaasjes wijn, en kletsen tot we erbij neervielen. Maar blijkbaar had ik de rem ergens onderweg verloren, want voor ik het wist, was ik weer een paar glazen verder dan gepland. Oeps.
En hier komt het rare: de laatste tijd lijkt het wel alsof mijn dronk ineens veel slechter is dan vroeger. Waar ik vroeger gezellig de hele avond door kon drinken zonder drama, lijkt het nu alsof ik iedere keer opnieuw in een soort emotionele achtbaan beland na een paar glazen wijn. Ik was altijd de ‘gezellige met een glas in de hand’, maar nu, na een paar slokken, lijkt mijn humeur van ‘leuk’ naar ‘dramatisch’ te schieten, alsof mijn brein niet meer kan omgaan met de wijn. Dat had ik écht nog nooit gehad.
Die wijn… dat was altijd mijn gezellige maatje, de partner in crime. Altijd goed voor een praatje, een lach, en even een ‘chill moment’. Maar deze keer? Het was alsof mijn gezellige vriend ineens in de hoek ging staan schreeuwen: “Tijd voor drama!” En jawel, de wijn bracht precies wat ik niet had verwacht: over the top emoties. En dat was pas het begin…
De Dag Erna: De Wijsheid van de Kater zonder Hoofdpijn
De ochtend na de borrel, had ik gelukkig geen last van die klassieke kater – geen hoofdpijn, geen misselijkheid. Ik ben zo’n type die dat niet krijgt, gelukkig (maar oké, als ik dat wel had gehad, was ik misschien niet zo dramatisch bezig geweest). Nee, deze kater was mentaal. En geloof me, dat is veel erger. Ik voelde me gewoon gedumpt door mijn eigen gedachten. “Waarom deed ik dit? Waarom ben ik altijd zo’n emotioneel wrak als er alcohol in mijn systeem zit?” Dat soort zelfreflectie die je liever vermijdt, maar die ineens gewoon voor je neus staat als je te diep in de wijn hebt gekeken.
Het was geen fysiek drama, maar mentaal… oh boy. Het voelde alsof ik in mijn eigen hoofd een film draaide van ‘Zoveel Drama, Zo’n Dure Film’. En natuurlijk was Alwin er weer om alles met geduld aan te horen, terwijl ik me afvroeg of ik misschien ergens een doos tissues moest gaan halen voor mijn mentale tranen.
Wandelen? Ja, Maar Niet Helpend
Zondag dacht ik: frisse lucht, dat redt me wel. Dus, ik trok mijn wandelschoenen aan. Normaal gesproken helpt wandelen wel om het hoofd leeg te maken, maar deze keer voelde het alsof ik letterlijk en figuurlijk nergens heen ging. Mijn benen gaven wel gas, maar mijn gedachten liepen in de remstand. “Waarom ben ik altijd zo’n dramaqueen? Waarom kan ik niet gewoon chillen zonder mezelf helemaal gek te maken?” Zelfs mijn wandelschoenen gaven het uiteindelijk op en zeiden: “Oké, je hebt duidelijk hulp nodig.”
Thuis plofte ik neer op de bank. Wat dacht ik wel niet, dat ik mijn gedachten even kon resetten door een frisse neus? Nee, dit was meer een ‘oke, ik zit nu met mezelf vast moment. Videoland bood niks dat me zou redden, dus ik zat daar, zwaar en vol zelfmedelijden, in mijn eigen gedachtenstorm. “Oké, dit kan zo niet langer.”
De Beslissing: Tijd om het anders Aan te Pakkken
De waarheid was simpel: ik had mezelf vastgereden in een vicieuze cirkel van overdrijven en niet goed voor mezelf zorgen. En op zondagmiddag besefte ik het – als ik zo doorging, zou ik mezelf steeds verder kwijtraken. De gezellige borrels zouden me naar de afgrond duwen, en dat was het laatste wat ik wilde. Dus ik besloot het roer om te gooien.
Maandag zou het gebeuren. Ik zou naar de huisarts bellen. Want die hormoonmedicatie die ik gebruik, Lenzeto (een huidspray voor de overgang) – dat werkte niet voor mijn mentale toestand. Mijn hoofd leek de memo te missen dat het eigenlijk kalmer had moeten worden, dus ik dacht: tijd voor een goed gesprek met de dokter. “Hé, zijn er andere manieren om mijn brein wat minder gek te maken?” Want serieus, ik was echt wel klaar met die gedachtespinsels die nergens heen leidden.
Wijn: De Ex-Vriend die Ik Nooit Had Willen Hebben
Daarnaast was het duidelijk: de wijn ging in de kast en zou voorlopig niet meer uitkomen. Dat ‘gezellige wijntje’ had zijn charme verloren. Wat ooit mijn drinkmaatje was, bleek nu gewoon een emotionele saboteur. Ik had mezelf wel genoeg voor de gek gehouden door te denken dat ik met een paar glazen wijn gezellig de wereld aan zou kunnen. De ontspanning kwam altijd pas na de chaos, en dat was geen deal die ik nog wilde maken. De fles ging voorlopig aan de kant. Misschien zelfs voorgoed. We zullen zien.
Hoop in een Klein Glas
Toch voelde ik ergens een sprankje hoop. Klein, maar toch. Misschien is dit wel het moment waarop ik iets echt ga veranderen. Misschien, heel misschien, kan ik vanaf hier iets nieuws beginnen, zonder dat het altijd eindigt in een mentale chaos na een paar glazen wijn.
Dus, wat is mijn beslissing? Minder drinken, mijn geest een beetje meer ruimte geven, en vooral mezelf niet langer voor de gek houden. Misschien is dit wel het begin van iets beters – een leven zonder wijn als overlevingsstrategie, maar met meer balans, humor, en vooral… minder drama.
Wil je meer lezen over stoppen met drinken? Bekijk dan deze bron:
Wie weet? Misschien kan ik ooit terugkijken op dit moment en zeggen: “Hé, dat was het moment dat ik echt begon. ”was het moment dat ik echt begin te begrijpen hoe ik moet stoppen met de chaos.” En weet je, dat voelt eigenlijk best goed. Cheers, zonder de wijn! 🎉
0 reacties