De afgelopen weken waren als een zware strijd. Mijn maagklachten werden steeds erger, ik voelde me continu opgeblazen en uitgeput. De kilo’s vlogen eraan, en mijn stemming werd met de dag somberder. Het was niet zomaar een fysieke strijd; ook mentaal voelde ik me steeds meer in de knel. De constante vermoeidheid, de spanning in mijn lijf, en de druk die ik mezelf oplegde, begonnen hun tol te eisen.

Thuiswerken was voor mij de enige manier om nog enigszins in balans te blijven. Het gaf me rust, het gaf me de ruimte om mezelf te zijn zonder de druk van collega’s en de sociale verwachtingen die op kantoor zo zwaar op mijn schouders drukten. In mijn vertrouwde omgeving kon ik mijn werk doen, zonder de constante zorgen over hoe ik overkwam, of de angst voor gesprekken die ik niet goed aan kon.

Maar toen kwam mijn nieuwe leidinggevende. Een jonge, enthousiaste man die nog niet zoveel ervaring had, maar wel met een duidelijke visie. Hij wilde dat ik naar de teamvergadering zou komen, een grote bijeenkomst met collega’s uit verschillende locaties. Dertig mensen in een zaal, allemaal te praten over onderwerpen die me, eerlijk gezegd, weinig interesseerden. Maar belangrijk voor hem, dus voor mij ook.

Het idee alleen al bracht mijn zenuwen tot een hoogtepunt. De spanning liep op, maar ik besloot om mijn verantwoordelijkheid te nemen. Ik belde hem om mijn situatie uit te leggen, om te zeggen dat ik me niet goed voelde, dat ik het moeilijk had, maar zijn reactie was kort en duidelijk: “Je komt toch maar. Je kunt dit best.” Die woorden gaven me geen ruimte om verder te praten. Het voelde als een verplichting die ik niet kon ontlopen.

De Vergadering: Een Overweldigende Ervaring

Die nacht sliep ik nauwelijks. Mijn hart bonkte in mijn borst, mijn hoofd was vol angstgedachten. Wat als ik het niet volhield? Wat als ik over mijn grenzen ging? Wat zouden ze van me denken? Ik probeerde mijn zenuwen te kalmeren, maar het was alsof mijn lichaam het allemaal niet meer aankon. De volgende ochtend stond ik op, zwak van de spanning, maar ik wist dat ik moest gaan.

Toen ik eenmaal in de vergaderlocatie was, voelde ik me onmiddellijk verloren. Ik werd omringd door mensen die ik nauwelijks kende, en mijn hoofd begon duizelig te draaien van de gedachten die rondvlogen. Ik zocht een rustig plekje, helemaal aan de rand van de zaal, en richtte mijn blik op de grond. Niemand zei iets tegen me. Er was geen begroeting, geen interesse, geen vragen. De stilte was oorverdovend. Het leek wel alsof ik niet bestond.

De vergadering zelf voelde als een eindeloze periode van tijd, terwijl mijn hoofd alleen maar in cirkels draaide. Ik luisterde niet, want ik kon mijn gedachten niet stoppen. Alles wat ik voelde, was dat ik niet thuishoorde. Dat ik niet op mijn plaats was. Waarom was ik hier eigenlijk? Waarom had ik me dit in hemelsnaam aangedaan?

Het Moment van Breken

En toen, na wat leek op een eeuwigheid, kwam mijn leidinggevende naar me toe. “Blijf jij even zitten? Ik wil met je praten.” Mijn hart sloeg over. Ik voelde de paniek in mijn lijf stijgen, mijn ademhaling versnellen, en mijn maag trok samen van de angst. Wat ging er nu komen? Ik had het gevoel dat de grond onder mijn voeten letterlijk wegzakte.

Het gesprek begon, en al snel werd duidelijk dat mijn leidinggevende vond dat ik meer betrokken moest zijn. Dat ik vaker op kantoor moest komen, dat ik meer deel moest maken van het team. “Probeer het eens,” zei hij. “Je kunt dit wel.” Maar de woorden gingen door mijn hoofd als een echo. Hoe kon hij dit niet zien? Hoe kon hij niet begrijpen dat ik niet in staat was om dit te doen?

En toen brak ik. Alles wat ik al weken had opgespaard kwam in één keer naar buiten. De tranen stroomden over mijn wangen, mijn stem trilde van emotie. Ik snikte, mijn woorden waren een warboel van paniek en verdriet. Het was alsof ik ineens alles eruit moest gooien, al die maanden van frustratie, van uitputting, van het gevoel dat ik niet begreep wat er van me werd verwacht. Alles kwam naar buiten.

Mijn leidinggevende keek ongemakkelijk, misschien zelfs geschrokken van de reactie die hij niet had zien aankomen. Ik zag het in zijn ogen, de verbazing en de onzekerheid. Wat moest hij hier nu mee? En uiteindelijk, na wat een ongemakkelijke stilte leek, kwam de conclusie: “Misschien moet je je ziek melden.”

Het Besef en de Pauze die Volgde

Ziek melden. Die woorden vielen als een zware steen. Het voelde als falen, als zwakte, als niet kunnen voldoen aan de verwachtingen die ik mezelf had opgelegd. Maar ergens in dat moment van totale chaos besefte ik dat dit de enige keuze was die ik nog had.

Ik was op, fysiek en mentaal. Ik kon niet verder op deze manier. Mijn lichaam en geest riepen om rust, om tijd voor herstel.

En dus besloot ik me ziek te melden. Het voelde als een verlossing, maar tegelijkertijd ook als een nederlaag. Ik had het gevoel dat ik moest toegeven aan mijn beperkingen, dat ik niet sterk genoeg was om door te zetten zoals ik altijd had gedaan.

Maar ik wist diep van binnen dat dit niet het einde was. Dit was een pauze, een moment om weer op adem te komen.

De Weg naar Herstel

De komende tijd zal ik mijn energie richten op herstel. Ik hoop dat ik sterker terug kan komen, dat ik de balans kan terugvinden die ik zo hard nodig heb.

💡 Lees ook: mentaal lekker in je vel (interne link)
📖 Meer weten over stress en burn-out? Lees dit artikel van Psychologie Magazine (externe link).

Soms betekent vooruitgang nemen, dat je accepteert wanneer het tijd is om even een stap terug te doen. Dat is iets wat ik nu voor mezelf moet doen.

Heb jij ooit in zo’n situatie gezeten? Hoe ben jij ermee omgegaan? Laat het me weten in de reacties!