stoppen met Drinken

Als ik eerlijk ben, is drinken voor mij zelden een kwestie van “even een glaasje om te ontspannen.” Het begint vaak heel onschuldig: een gezellig glas wijn op een avond, meestal met de gedachte dat ik het deze keer wel bij één of twee glazen houd. Maar daar blijft het bijna nooit bij. Voor ik het weet, gaat die fles leeg. Soms zelfs anderhalf. Het is alsof er na dat eerste glas een rem wegvalt, een soort automatische piloot die niet kan stoppen.

En het gekke? Ik word nooit écht ziek van alcohol. Geen kater, geen hoofdpijn, geen misselijkheid. En ja, ergens zou dat misschien wel helpen, want dan had ik tenminste een directe straf voor mijn gedrag. Maar nee, ik ben de persoon die fysiek prima functioneert na een avondje drinken – wat het mentaal alleen maar moeilijker maakt om te stoppen.

Waar ik wel last van heb, is die onzichtbare kater: de mentale storm die na zo’n avond losbreekt. Het lijkt alsof elke slok wijn me verder wegdrijft van wie ik echt ben. De vrolijke, spontane Sissy maakt plaats voor een piekerende Sissy, iemand die zichzelf voorbijloopt en nergens meer echt zin in heeft. Hoe meer ik drink, hoe harder mijn gedachten gaan. Wat begon als een gezellig avondje ontspanning, eindigt steevast in een marathon van gepieker en een negatieve spiraal waar ik dagenlang niet uitkom.

Een sociale uitdaging

Wat het nog moeilijker maakt, is mijn sociale kring. Bijna iedereen die we kennen – vrienden, familie, zelfs kennissen – drinkt. Het is gewoon hoe dingen gaan in onze groep: gezelligheid en drank horen bij elkaar. Als ik nu besluit te stoppen, weet ik dat ik de uitzondering ben. De vreemde eend in de bijt. En dat maakt me bang.

Ik ben bang dat ik de “saaie” word, de persoon die niet meer in het plaatje past. Want laten we eerlijk zijn: vroeger was ik altijd in voor een gekke actie als ik een paar drankjes op had. Ik was degene die danste op tafels, de meest bizarre verhalen verzon, of iedereen aan het lachen maakte met mijn dronken grappen. En hoewel dat leuk lijkt, voel ik nu steeds meer hoe die momenten vooral een masker waren. Onder die gekke dronken acties zat iemand die niet zo zeker was van zichzelf.

Maar wat gebeurt er als dat masker wegvalt? Wat als ik geen drank meer heb om me dat zetje te geven? Zal ik dan nog wel leuk genoeg zijn? Zullen mensen me nog uitnodigen, of ben ik straks die persoon waar niemand zin in heeft omdat ik niet meer mee ga in de dronken gezelligheid? Die angst blijft knagen.

Actie ondernemen

De laatste tijd merk ik dat het niet alleen om de drank draait. Ik voel me al een tijdje somber. Niet alleen na een avond drinken, maar gewoon – elke dag. Het is alsof mijn hoofd vastzit in een dikke mist en ik geen uitweg zie. Alles voelt zwaar, zelfs de kleinste dingen.

Daarom heb ik besloten om naar de huisarts te gaan. Niet zozeer vanwege het drinken, maar omdat ik het gevoel heb dat er iets meer aan de hand is. Misschien zijn het mijn hormonen. Ik gebruik nu al een tijdje Lenzetto, een huidspray voor de overgang, maar mentaal lijkt het weinig te doen. Misschien zijn antidepressiva een optie, of misschien is er een andere aanpak nodig. Ik weet het niet, maar ik weet wel dat ik niet zo door wil gaan.

Geen makkelijke weg

Stoppen met drinken blijft ondertussen ook in mijn achterhoofd hangen. Want eerlijk is eerlijk, ik weet dat alcohol die somberheid alleen maar erger maakt. Maar het idee om écht te stoppen voelt nog als een enorme stap. Het is niet zomaar iets wat je doet, vooral niet in een sociale kring waar bijna iedereen drinkt.

Toch weet ik dat dit nodig is. Net zoals ik een jaar geleden besloot te stoppen met roken, besef ik dat ik deze stap ook moet zetten om echt vooruit te komen. Niet vandaag misschien, maar wel binnenkort.

Vrienden verliezen? Of mezelf terugvinden?

Ik weet dat ik vrienden zou kunnen verliezen door deze keuze. Maar eerlijk? Misschien verlies ik dan juist de mensen die mij niet écht zien zoals ik ben. Want ik wil niet alleen “de grappige dronken vriendin” zijn. Ik wil de echte Sissy zijn. De Sissy die ook zonder een glas wijn iets geks durft te doen, die oprecht kan genieten zonder bang te zijn voor de aftermath.

De eerste stap is nu gezet: ik ga hulp zoeken. Want dit kan ik niet alleen oplossen, en dat hoeft ook niet. Het voelt alsof ik op een kruispunt sta: blijf ik doorgaan zoals het nu is, of kies ik voor mezelf?

Ik weet dat het moeilijk wordt. Maar ik weet ook dat het goed is.