Inmiddels ben ik al meer dan een jaar gestopt met roken. Een hele prestatie, als ik het zelf mag zeggen. Maar waar ik hoopte dat mijn leven daardoor alleen maar zonniger zou worden, is er iets anders gebeurd. Mijn humeur is veranderd van de vrolijke, spontane Sissy naar een piekerende versie van mezelf die nergens meer écht zin in heeft. Het is alsof ik een wolk in mijn hoofd meesleep, en hoe hard ik ook probeer, ik krijg hem maar niet weggeblazen.

Stoppen met roken: Een mentale achtbaan

Stoppen met roken was pittig, maar ik wist waarvoor ik het deed: gezonder leven, een betere huid (hallo minder botox!), en geen angst meer voor al die enge ziektes die ik mezelf in gedachten al had aangepraat. Maar ik had niet verwacht dat ik, na die zware eerste maanden, mentaal zo vast zou lopen. Het piekeren begon subtiel. Een gedachte hier, een zorgje daar. Maar naarmate de tijd verstreek, werd het een constante soundtrack in mijn hoofd.

Misschien heeft het te maken met de overgang, of misschien met het feit dat ik jarenlang alles wegpafte wat maar oncomfortabel voelde. Maar nu dat weg is, lijkt mijn brein ineens alles tegelijk te willen verwerken.

Lenzetto: Licht in de hormonale tunnel?

Een paar maanden geleden ben ik gestart met Lenzetto, een huidspray die helpt tegen overgangsklachten. Lichamelijk merk ik zeker wat verschil: minder opvliegers, minder klotsende oksels midden in de winter en wat meer energie. Maar mentaal? Daar voel ik nog weinig van. Mijn hoofd blijft hangen in dezelfde negatieve spiraal. Zelfs op goede dagen lijkt er een sluier overheen te liggen.

Daarom heb ik besloten terug naar de huisarts te gaan. Misschien moet ik mijn aanpak aanpassen. Is Lenzetto alleen genoeg? Of is het tijd om antidepressiva te overwegen? En hoe moet ik dat combineren met mijn nieuwe doel: stoppen met drinken?

Alcohol: Mijn foute bondgenoot

Ah, alcohol. Mijn oude maatje. Het glas wijn aan het einde van een lange dag, de gezellige borrel met vriendinnen. Het lijkt zo onschuldig, maar de laatste tijd valt het anders. Ik heb vaker een slechte dronk en eindig met nog meer gepieker dan waarmee ik begon. Het is alsof de wijn mijn hoofd volpompt met donkere gedachten in plaats van ontspanning.

Ik weet dat alcohol en mentale gezondheid een giftige combinatie kunnen zijn, vooral als je ook hormoontherapie gebruikt. Maar stoppen met drinken? Dat voelt als een enorme stap. Toch weet ik dat het moet. Hoe kan ik mijn hoofd leegmaken als ik het blijf vullen met dingen die niet helpen?

Een plan maken

De komende weken wil ik werken aan een plan. Ik ga naar de huisarts om te praten over mijn mentale gezondheid en de rol van mijn hormonen. Misschien moet er iets veranderen in mijn medicatie, of moet ik toch naar aanvullende ondersteuning kijken. Daarnaast wil ik langzaam afbouwen met alcohol. Geen rigoureuze “nooit meer” voor nu, maar wel een bewuste aanpak om te ontdekken wat écht helpt om me beter te voelen.

Het voelt spannend, soms zelfs eng, maar ergens diep vanbinnen voel ik een sprankje hoop. Een klein stemmetje dat zegt: “Je komt er wel. Dit is een hobbel op de weg, geen doodlopende straat.”

Voor iedereen die worstelt

Als jij ook aan het stoppen bent met roken, drinken, of bezig bent met hormoontherapie en merkt dat je mentaal vastloopt, weet dan dat je niet alleen bent. Soms voelt het alsof je faalt, maar dat is niet zo. Hulp vragen is geen zwakte, het is juist een teken van kracht.

Voor nu zet ik die stap. Terug naar de huisarts, een nieuwe aanpak proberen, en vooral leren luisteren naar wat ik écht nodig heb. Want als ik één ding zeker weet: de vrolijke, spontane Sissy zit er nog ergens. En ik ben vastberaden om haar terug te vinden.